Met het vallen van een behoorlijke hoeveelheid regen en vanmorgen de eerste keer weer rijp op de auto’s, heeft de herfst zijn intrede dit jaar. Ik vind het een heerlijke tijd; zoveel kleuren buiten, zoveel geuren buiten. De kou die langs je wangen aait, maar goed te dragen is als je stevig doorloopt. Met het jaargetijde herfst, ontstaan er niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk meer bewegingen naar binnen. Op zoek naar veiligheid en reflectie.
Met een dekentje op de bank, verdwijnen in een goed boek of mooie serie. Voor je uitstaren in een kaars. Thee of bier met vriendinnen of vrienden. Meestal onbewust bezig zijn met de balans van het ‘werk’ dat je in het voorjaar en in de zomer hebt gedaan. Wat heb je geleerd? Was het genoeg? Heb je bereikt wat je wilde? Je afvragen of je genoeg licht hebt van binnen, om op de donkerste dagen je eigen pad te kunnen verlichten.
Ik liep vanmorgen buiten en kreeg een mooie herinnering dat je soms niet verder kunt kijken dan het pad voor je neus. Dat je er dan maar op moet vertrouwen dat het de goede weg is. Vertrouwen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe kun je doorgaan als je niet zeker weet dat de bestemming er überhaupt nog ligt als je er klaar voor bent om aan te komen? Sterker nog, hoe kun je weten dat je de bestemming eigenlijk wel zo leuk vind?
Ik ben er inmiddels achter dat het voor mij werkt om kleine successen en overwinningen te omarmen en te vieren. Wat dat zijn hangt natuurlijk af van de doelen die je hebt. Maak van onderweg zijn een aaneengeschakelde serie van kleine gelukjes. Draag je eigen licht met plezier en zonder dwang.
Als je samen eens wilt wandelen, of in gesprek wilt, je kunt me altijd even een berichtje sturen!
Ik wens je een mooie herfst toe!
Guido